Casus: Corrosie in de Noordzee op lange termijn
Langs de Belgische Noordzeekust liggen ongeveer driehonderd scheepswrakken uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Ze zijn voornamelijk van staal en liggen op geringe diepten begraven. Een survey bij enkele van deze schepen liet ons toe om de gemiddelde corrosiesnelheid van deze wrakken te schatten over perioden van meer dan 100 jaar.
Onderdeel van breder onderzoek
Dit onderzoek is een van de velen in de zoektocht naar betere corrosiebestrijding in de maritieme sector. Een sector waar enorme kosten met corrosiebestrijding gepaard gaan. Meer kennis over corrosie kan leiden tot minder rompdikte of fouling, twee belangrijke kostenposten en (in)directe milieuvervuilers door materiaal en extra brandstofverbruik.
Opvallend lagere corrosiesnelheid
De corrosiesnelheid bij de schepen werd geschat door de gemeten in-situ staalplaatdiktes te vergelijken met gearchiveerde scheepsinformatie. De schattingen laten een opvallend lagere corrosiesnelheid op lange termijn zien in vergelijking met de waarden die worden voorspeld door het internationaal afgetoetste corrosiemodel van Rob Melchers, rekening houdend met de lokale Noordzeecondities.
Kalk
Veldwaarnemingen toonden aan dat er uitgebreide kalkafzetting was op de buitenoppervlakken en SEM-EDS en XRD-metingen lieten zien dat naast de gebruikelijke aanwezigheid van magnetiet ook calcium en ijzerhoudende carbonaten in de roest aanwezig waren. Deze bleken zeer dicht en hard te zijn waardoor zuurstof en andere ionen minder snel kunnen binnendringen en de snelheid van corrosie afneemt.
Conclusie
De constatering van de lage corrosiesnelheid op lange termijn (0,016 mm per jaar) in een omgeving waar calciumcarbonaat in overvloed aanwezig is, kan gevolgen hebben voor toekomstige conserveringstechnieken en -beleid. Net als voor de levensduur, risico’s en kosten/baten-verhoudingen in de maritieme sector.
